Artykuły

… czyli o czym warto pamiętać podczas zajęć

Bez tego krótkiego słowa każda inna komenda traci na znaczeniu, lub sens w ogóle. Kiedy wyjaśniam to na zajęciach, proszę kursanta, by dał psu komendę „Siad”. Pies siada. Wtedy pytam przewodnika, jak długo jego pies ma teraz tu siedzieć. Zapada skonfundowana cisza. „Minutę? Godzinę? A może do jutra do 12:30?” – dopytuję. „No, nie wiem…” – pada odpowiedź.

IPO, tak jak je opisałem, wymaga pełnego zaangażowania w każdą czynność i stan umysłu, a następnie błyskawicznego przeniesienia tego zaangażowania w całości na inną czynność i stan. U dobrego i dobrze przygotowanego psa nie ma tu miejsca na rozpamiętywanie tego, co było przed chwilą, ani przewidywanie tego, co zaraz się zdarzy. Jest całkowite oddanie się temu, co teraz. Jeśli zgodzimy się, że jednym z elementów natury psa, który odróżnia go od nas, jest „życie chwilą”, to może te psy, które trenują IPO, przy okazji mogą też być trochę bardziej… psami. Czyż wobec tego może być regulamin bliższy ich naturze?

Co ma luźna smycz do braku reakcji na przywołanie, do rzucania się na psy, do strachu przed strzałami czy do pożerania śmieci pod blokiem?

Czy wiemy, jak uszczęśliwić psa…?

W jaki sposób – poza celowym uczeniem komend (to w innych artykułach) – możemy pomóc psu odnaleźć się w świecie ludzkiej mowy? Jest prosty sposób, nie wymagający żadnych specjalnych zabiegów szkoleniowych, a nawet stosowania nagród. Przydatny głównie przy wychowaniu szczenięcia, ale również dorosłego psa, który trafił pod nasz dach, np. z adopcji.

Dlaczego pies nie chce przynieść rzuconej piłki? Dlaczego ucieka z każdą rzeczą chwyconą w pysk? Powodów jest kilka.

„Słucha się tylko wtedy, gdy mam smakołyk!”

Brzmi znajomo…? Powyższą skargę słyszymy całkiem często, rozmawiając z właścicielami psów mających zastrzeżenia do posłuszeństwa swoich podopiecznych.