Bullterrier, wyżeł, owczarek niemiecki, chihuahua, parson. Czy wiecie, który z psów najlepiej radził sobie ostatnio na grupowym kursie posłuszeństwa? Maleńka suczka chihuahua…

Sznaucer olbrzym, dwa kundelki, mops, owczarek niemiecki – to druga grupa. Który pies najlepiej zaliczył egzamin na koniec grupowego kursu…? Otóż, mops!

Dom z ogrodem… Marzenie, prawda? Znam tylko kilka osób, które nie chciałyby zamienić mieszkania w mieście na domek z ogródkiem, najlepiej na wsi, a co najmniej na peryferiach miasta. W ludzkim rozumieniu ogród do własnej dyspozycji jest również szczytem marzeń dla każdego psa. Nie raz spotkałam się z twierdzeniem, że posiadanie ogródka to WARUNEK, by myśleć o psie, a już szczególnie dużej rasy.

Właściciel często cieszy się z popularności swojego wychowanka, gdyż słyszał, że socjalizacja z ludźmi jest konieczna. Podobno jeśli się o nią nie zadba, pies może w przyszłości zachowywać się agresywnie bądź lękliwie (lub obie wersje na raz). Jest to prawda o tyle, że faktycznie, młody pies powinien poznać możliwie wielu różnorodnych ludzi, by móc w przyszłości być pewnym siebie zwierzęciem.

Po co ludzie socjalizują swojego szczeniaka z innymi psami? Ponieważ dowiedzieli się, że jeśli o to nie zadbają, pies może w przyszłości bać się innych zwierząt bądź – co gorsza – być wobec nich agresywny. Pomysł ma jak najbardziej sens, ale jego wykonanie pozostawia najczęściej bardzo wiele do życzenia i skutki „socjalizacji” bywają opłakane.

Najczęstszą bolączką właścicieli psów, zaraz po braku reakcji na zawołanie, jest ciągnięcie na smyczy.

„Figo – szuka kochającego domu bez innych psów, ponieważ ich nie akceptuje…”

„Saba pilnie potrzebuje nowego domu tymczasowego, bo nie toleruje innych suk. Do psów przyjazna.”

Takie i podobne ogłoszenia adopcyjne w Internecie sprawiły, że postanowiłam napisać coś o relacjach psów w jednym domu. O tym temacie myślałam już wcześniej, gdy znajomi psiarze pytali nas, jak dogadują się nasze psy, czy nie gryzą się między sobą.