Po co ludzie socjalizują swojego szczeniaka z innymi psami? Ponieważ dowiedzieli się, że jeśli o to nie zadbają, pies może w przyszłości bać się innych zwierząt bądź – co gorsza – być wobec nich agresywny. Pomysł ma jak najbardziej sens, ale jego wykonanie pozostawia najczęściej bardzo wiele do życzenia i skutki „socjalizacji” bywają opłakane.

Najczęstszą bolączką właścicieli psów, zaraz po braku reakcji na zawołanie, jest ciągnięcie na smyczy.

„Figo – szuka kochającego domu bez innych psów, ponieważ ich nie akceptuje…”

„Saba pilnie potrzebuje nowego domu tymczasowego, bo nie toleruje innych suk. Do psów przyjazna.”

Takie i podobne ogłoszenia adopcyjne w Internecie sprawiły, że postanowiłam napisać coś o relacjach psów w jednym domu. O tym temacie myślałam już wcześniej, gdy znajomi psiarze pytali nas, jak dogadują się nasze psy, czy nie gryzą się między sobą.

Niewielu jest ludzi, którzy podczas spaceru z psem w ogóle proponują czworonogowi jakiekolwiek aktywności i rozrywki. Ale jeśli już ktoś postanawia urozmaicić wspólną przechadzkę, wybór pada zwykle na najbardziej popularną zabawę – rzucanie patyka (względnie kamienia, kasztana czy co tam akurat leży na ziemi).

O tzw. lęku separacyjnym -czyli reakcji stresowej psa w momencie oddzielenia od opiekuna – pisano i mówiono już wiele. Sytuacja, kiedy samotny pies nie radzi sobie z emocjami, jest kłopotliwa dla właściciela i bardzo zła dla czworonoga.